Cyriel Emiel is geboren in Hooglede op 16 juli 1895. Hij is de jongere broer van mijn opa Jules. Mijn vader werd naar deze gesneuvelde oom vernoemd.
Cyriel groeide op in een landbouwersgezin. Zijn vader, Henricus Pype hertrouwde nadat zijn eerste vrouw Maria Werbrouck overleden was in 1895, met Therese Wybaillie. Ze kregen 5 kinderen waarvan er 2 bij de geboorte overleden zijn.
- Maria
- Jules (mijn grootvader, soldaat bij het Amerikaans Leger)
- 2 kinderen overleden
- Cyriel
In 1915 is de jongste zoon, Cyriel, volgens leeftijd dienstplichtig en wordt hij opgeroepen. De oproeping komt vanuit de recruteringscommissie n°2 in Parijs. Dit heeft te maken met het feit dat hij samen met zijn ouders en gehuwde zus gevlucht is naar Chalo-Saint-Mars (Frankrijk).
In dit stadje is zijn zus, Maria Pype bevallen van haar tweede kind, Zulma Zeenaeme. Het kind werd geboren op 29 april 1916. Op 3 februari 1919 wordt ook hun derde kind, Jules Zeename nog in Frankrijk geboren.
Cyriel krijgt zijn militaire opleiding in Carentan, Normandië van 25 juli 1915 tot en met 21 oktober 1915.
Op 22 oktober 1915 vertrekt Cyriel naar het front. Hij is soldaat bij de 3de legerdivisie, 4de regiment Jagers te Voet en dit in de 11 compagnie.
In zijn militair dossier lezen we dat hij op 16 juli 1916 een tuchtstraf kreeg : 2 dagen in het cachot (gevangenis). Hij viert (?) er met andere woorden zijn 21ste verjaardag.
Op 12 januari 1917 staat er terug een tuchtstraf vermeld en nu van 8 dagen gevangenis.
Verder in het dossier wordt verteld dat hij werd afgevoerd naar het hospitaal op 31 juli 1917. Er is geen reden of plaats van verblijf genoteerd.
In september 1918 nl op de 28 start het eindoffensief, dit is maar een paar weken van de Wapenstilstand van 11 november verwijderd. Het was een helse dag met gutsende regen. Het terrein was herschapen tot een modderpoel met overal prikkeldraad, obusputten, stukgeschoten bomen en Duitse bunkers en mitrailleursnesten waaraan de soldaten met boeien gekluisterd waren. De leiding van het offensief was in handen van Koning Albert I voor de legergroep Vlaanderen. Deze eerste dag werd 8 km terreinwinst geboekt door de geallieerden.
De krijgsgevangenen, Italianen, werden door het Duitse leger als levend schild gebruikt.
Tijdens dit eindoffensief werd Cyriel zwaar gewond ter hoogte van het gehucht "De Most" in Oostnieuwkerke / Staden en hij sterft ter plaatse op 2 oktober. Op 9 oktober werd hij er begraven, dit is op enkele km van zijn ouderlijk huis.
In 1923 begon men met de aanleg van een militaire begraafplaats op het oorspronkelijke slagveld, zijnde Houthulst bos. De begraafplaats die in stervorm werd aangelegd telt in totaal 1907 graven waarvan 1823 Belgische graf- en gedenktekens.
De 81 Italiaanse krijgsgevangenen zijn er tevens terug te vinden. Ze liggen allen begraven achteraan het Belgisch Militaire Begraafplaats.
In 1923 wordt Cyriel herbegraven op dit kerkhof.
De grafzerk is een zware arduinen steen, bovenaan gebogen met twee omkrullingen aan de uiteinden en daarop een bronzen plaat met naam en voornaam van de gesneuvelde, de rang en de datum van overlijden.
Bovenaan is er een versiering met de Belgische driekleur met eventueel een kruis in.
Op de bronzen plaat komen ook de afbeeldingen van decoraties voor, die meestal postuum en jaren na oorlog verleend werden.
Cyriel kreeg 4 frontstrepen, het Kruis van Ridder in de orde van Leopold II met palm en het oorlogskruis.
met dank aan Roger Verbeke om het (onvolledige) militaire dossier te vertalen en de Pipers voor de info over de begraafplaats.
Bezoek zeker hun blog .
Ze hebben allen iets te maken met Amerika.
"De onervarenen", Joke Van Leeuwen uitg. Querido.
" Einstein en Elisabeth", Rosine De Dijn uitg. Horizon
en "De Amerikaanse prinses", Annejet van der Zijl uitg. Querido.
+++
Joke van Leeuwen kwam in het programma "boeken" van de NPO haar nieuwste roman voorstellen : "De onervarenen" . Een boek over landverhuizers in de 19de eeuw.
Het zit de jonge, in armoede levende Odile en haar man Koben niet mee als zij in 1847 hun boerderij dienen te verlaten. Waarom zouden ze niet ingaan op het aanbod van de Maatschappij voor Overzeese Volksplanting, die hun een gouden toekomst voorspiegelt aan de andere kant van de oceaan? Samen met vijftig streekgenoten wagen ze de oversteek, vol hoop, om na de uitputtende bootreis aan hun lot overgelaten te worden in een tropisch land. Passen ze zich aan of houden ze vast aan hun gewoontes? Zal het hun lukken daar een nieuw, goed leven op te bouwen?
Ik heb het boek in één stuk uitgelezen. Het heeft geen concrete informatie over het land dat Odile verlaat of waar ze naar toe gaat. Het verhaal beschrijft op een poëtische manier, de bootreis van anderhalve maand varen met een zeilboot. Ze komen aan in een niet nader genoemde plek aan de andere kant van de oceaan.
Het boeiende vind ik aan dit boek de beschrijving van hoe mensen zich aanpassen aan de nieuwe situatie waarop ze zich niet hebben voorbereid. Ze kennen de taal niet, weten niets van het land,... en dan lees je hoe de ene persoon wil dat zijn kinderen de taal van het moederland blijven spreken, hoe een andere onmiddellijk zaken doet met de lokale bevolking,.... Het nieuwe dorp geven ze een naam die aan hun Vaderland herinnert.
Joke Van Leeuwen kiest meermaals voor mooie ouderwetse woorden en uitdrukkingen. Voor mij is het een tijdloos boek, een boeiende, historische roman.
+++
Het tweede boek is "Einstein & Elisabeth" van Rosine De Dijn. Het is de beschrijving van een ongewone vriendschap tussen een geniale man en een excentrieke koningin van België aan de hand van de brieven die ze elkaar jaren lang hebben geschreven.
Het boek leest vlot.
Einstein reisde verschillende keren naar de VS en is in 1933 definitief vertrokken. Hij vluchtte voor het opkomende Nazi - regime.
"De oceaanstomer Westernland die de 54 jarige Einstein naar zijn toekomstige thuisland bracht, kwam op 17 oktober 1933 aan in New York. Op de kade van Twenty-Third Street wachtte, in de regen, een officieel ontvangstcomité onder leiding van zijn vriend Samuel Untermyer,...
Einstein en zijn entourage waren evenwel nergens te vinden. Abraham Flexner,...was volledig geobsedeerd door de gedachte dat Einstein moest worden afgeschermd van alle publiciteit.... Daarom had hij een sleepboot laten komen om Einstein heimelijk van de SS Westernland te halen zodra het schip uit quarantaine was."
+++
Het derde en laatste boek die ik las in deze vakantie was : "De Amerikaanse prinses" geschreven door Annejet van der Zijl.
In het verhaal zitten er uiteindelijk drie boeken volgens Annejet. Het is een wonderlijk levensverhaal, zo vol wendingen dat het overkomt als een avonturenroman. Maar het kan ook gelezen worden als een Kleine Geschiedenis van Amerika. Het boek is tenslotte ook een zeer persoonlijk onderzoek naar de vraag : Hoe met verlies om te gaan?
Op 13 april 1927 voer Allene Tew met de SS Mauretania de haven van New York uit. Ze liet een leven achter zich waarin ze alles had bereikt waar ze als plattelandsmeisje van had gedroomd.
Annejet beschrijft niet alleen Allene Tews avonturen met een scherp oog voor details en anekdotes, ze weet tevens haar levensverhaal te vervlechten met de tijd en het milieu waarin ze leefde. Het einde van de 19de eeuw was vervuld van enerzijds victoriaanse waarden zoals zelfdiscipline en het accepteren van het (nood)lot, anderzijds was het de periode van hedonisme, snobisme en een ongebreideld kapitalisme. De grote gebeurtenissen van de 20ste eeuw - de twee oorlogen, de Grote Depressie, de Koude Oorlog en zelfs de Russische Revolutie - hebben een directe invloed op het leven van Allene.
Toch is het vooral een boek over Amerika en de Amerikaanse mentaliteit : "er is altijd wel ergens een nieuw begin te vinden".
Veel leesplezier en een goed, gezond en gelukkig 2016.
